به اندازه یک دانه گندم

پس از اَفرینش اَدم خدا گفت به او: نازنینم اَدم....
                                                              با تو رازی دارم !..
                                                                                    اندکی پیشتر اَی ..
اَدم اَرام و نجیب ، اَمد پیش !!.
                                     ... زیر چشمی به خدا می نگریست !..
                           محو لبخند غم آلود خدا ! .. دلش انگار گریست .
نازنینم اَدم!!. ( قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید ) !!!..
                                                             یاد من باش ... که بس تنهایم !!.
بغض آدم ترکید ، .. گونه هایش لرزید !!
                                              به خدا گفت :
                                                            من به اندازه ی ....
من به اندازه ی گلهای بهشت .....نه ...
                                             به اندازه عرش ..نه ....نه
                من به اندازه ی تنهاییت ، ای هستی من ، .. دوستدارت هستم !!
اَدم ،.. کوله اش را بر داشت
                               خسته و سخت قدم بر می داشت !...
                                                                   راهی ظلمت پر شور زمین ..
زیر لبهای خدا باز شنید ،...
                             نازنینم اَدم !... نه به اندازه ی تنهایی من ...
                                                نه به اندازه ی عرش... نه به اندازه ی گلهای بهشت !...
                 که به اندازه یک دانه گندم ، تو فقط یادم باش !!!!



نظرات شما عزیزان:

شیرین
ساعت17:36---30 دی 1391
سلام خیلی زیبا بود .... با اجازه برش داشتم
پاسخ:سلام قابل نداره

نام :
آدرس ایمیل:
وب سایت/بلاگ :
متن پیام:
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:





نوشته شده در چهار شنبه 27 دی 1391برچسب:,
ساعت 19:33 توسط امین حیدری| |

کپی برداری بدون ذکر منبع غیر مجاز می باشد
 www.sharghi.net & www.kafkon.com & www.naztarin.com